Jak pisać poprawne posty?

Z Manonowego poradnika, czyli jak krótko i prawie bezboleśnie dojść do perfekcji.

Przede wszystkim za posty niezgodne z regulaminem uważamy te, nieposiadające nawet trzech zdań opisowych (dialogi nie są brane pod uwagę!). Nie oczekujemy esejów, ale przepraszam bardzo, chyba każdy potrafi wykrzesać z siebie tych kilka, króciutkich słów. Forum ma za zadanie rozwijać naszą wyobraźnię, doskonalić, a nie uwstecznić umiejętność poprawnego pisania.

- W postach nie wolno używać emotikon. Po to mamy palce, by móc opisać reakcje i uczucia postaci.
- Starajmy się nie pisać post pod postem, używajmy funkcji edytuj.
- Należy pamiętać, że nie można offtopować w temacie. Do prywatnych pogawędek służą „pm”, Chatbox i specjalnie wydzielone tematy. Jednak, jeśli koniecznie musimy przekazać osobie, z którą piszemy, coś krótkiego, to można użyć do tego "//", np.

Cytat :

/ Muszę lecieć na parę godzin, dokończymy wieczorem, ok?/

- Ludzi z dysgrafią, dysleksją, czy jeszcze innym „dyscośtam” informujemy, że będą traktowani na równi z innymi użytkownikami, więc zasłanianie się chorobą nic nie pomoże. Żyjemy w XXI wieku, dobie naprawdę niezwykłych technologii, gdzie słowniki ortograficzne są ogólnodostępne. Istnieją jeszcze takie udoskonalenia jak Word, czy też przeglądarki z funkcją sprawdzania błędów(przykładowo: Mozilla).
- Pamiętajcie, że nie możemy być w dwóch miejscach na raz. Jeśli np. wylegujesz się przed kominkiem w Komnacie Wspólnej, nie możesz równocześnie rozmawiać z przyjacielem w szkolnej bibliotece. Musisz wyraźnie zaznaczyć, że opuszczasz dane pomieszczenie.
- Zachowujmy realizm w postępowaniu naszych postaci. Nikt nie jest idealny, niezniszczalny, dlatego jeśli ktoś np. uderzy nas, nie piszemy, że dzięki swoim super zdolnościom wspaniale uniknęliśmy ciosu, a następnie za pomocą kiwnięcia palcem zgładziliśmy przeciwnika.
- To samo tyczy się zaklęć. Jeśli ktoś rzuci na nas drętwotę, to najzwyczajniej w świecie leżymy i czekamy, aż ktoś zdejmie czar.
- Nie wymuszajmy zachowania na innych użytkownikach, nie możemy (bez przyzwolenia autora) kierować jego postacią.
- Dialogi piszemy normalnie, ewentualnie można użyć pogrubienia.
- Myśli koniecznie zaznaczamy kursywą, by nie pomylić ich z wypowiedziami postaci.
- Czynności opisujemy normalnie, pod karą chłosty - nie w tzw. gwiazdkach (*Odgarnęła z twarzy kosmyk włosów, targany przez wiosenny wiatr i zwróciła się do chłopaka z pytaniem, od dawna cisnącym się na karminowe usta*), czy w jakikolwiek inny, przyprawiający o palpitacje serca sposób.
- Nie używamy żadnego koloru do pisania postów.
- Starajmy się ograniczać ilość wulgaryzmów, jeśli już koniecznie muszą się pojawić, te „cięższe” powinny być odpowiednio ocenzurowane.

Przykład poprawnego posta:

Cytat :

Chłopak wyglądał na inteligentnego człowieka, jednak Manon doskonale zdawała sobie sprawę, że nie będzie on najlepszym na roku. Z upływem czasu materiał przerabiany na lekcjach zmieniał się, jednak nie na tyle, by musiała uczyć się wszystkiego od podstaw. Nużyło ją to niesamowicie, dlatego mogło wydawać się nieco dziwne, że prawie w ogóle nie zakuwając zna tak dobrze omawiany temat.
- Uczniowie nareszcie sięgnęli po rozum do głów i zaczęli czytać książki. Już się bałam, że ta umiejętność całkowicie zanikła - powiedziała. Ona czytała bardzo dużo, przeważnie fascynowały ją powieści historyczne, które opowiadały często o czasach, kiedy ona była jeszcze małym dzieckiem. Niejednokrotnie z żalem stwierdzała, że wiele faktów, tak bardzo ważnych w historii zostało tak niedbale spisanych.
- Merde! - pomyślała, chociaż tak nie wypadało damie, spoglądając na wyciągniętą w jej kierunku dłoń. Ten gest towarzysza nieco ją zaniepokoił. Z lekkim wahaniem, jak na jej nieszczęście widocznym uścisnęła dłoń blondyna. Właściwie było to tylko szybkie i lekkie muśnięcie palcami, jednak bez wątpienia Gerard mógł poczuć nienaturalny chłód jej mlecznej skóry.
- Manon Guerard. Miło mi - powiedziała, wciskając dłonie w kieszenie spodni. - Ach jak ten czas szybko mija, nieprawdaż? - dodała, wskazując kiwnięciem głowy na spowite ciemnością niebo, chcąc odwrócić uwagę rozmówcy od tego zdarzenia. Do jej uszu dobiegł głos, tym razem dziewczęcy. Kątem oka spojrzała w stronę, z której dochodziło wołanie, jednak osobnik tam siedzący, nie wydawał się przekraczać inteligencją odnowionego zamiatacza, leżącego gdzieś w rogu sklepu ze sprzętem do Quidditcha. Nie czekając na odpowiedź, szybko wyminęła nowo poznanego ucznia i znikła w cieniu rozłożystego drzewa.